Laparoskopia diagnostyczna, zwana też zwiadowczą, to nowoczesna i skuteczna technika badania, a w wielu przypadkach jedyny sposób umożliwiający postawienie prawidłowej diagnozy. Wato mieć świadomość, że zabiegi z użyciem laparoskopu to nie tylko metoda przeprowadzania operacji, ale także procedura wykorzystywana do diagnostyki narządów wewnętrznych jamy brzusznej takich jak wątroba, śledziona czy jelita, gdy inne, nieinwazyjne techniki zawodzą. Metoda laparoskopowa jest mało inwazyjna, niesie mniejsze ryzyko powikłań w porównaniu z metodą klasyczną i pozwala na szybszy powrót pacjenta do pełnej sprawności. Zalety tej techniki powodują, że z jej użyciem przeprowadza się także coraz więcej operacji, np. laparoskopowe zmniejszanie żołądka.
Kiedy przeprowadza się laparoskopię diagnostyczną?
Przeprowadzenie zabiegu laparoskopii diagnostycznej ma zastosowanie w sytuacji, gdy badanie przedmiotowe oraz dodatkowe badania laboratoryjne i obrazowe nie wykazały przyczyny zgłaszanych przez pacjenta dolegliwości. Wówczas lekarz powinien za pomocą laparoskopu zajrzeć do wnętrza jamy brzusznej, by zlokalizować źródło bólu i zdiagnozować chorobę, na jaką cierpi dana osoba. Laparoskopia diagnostyczna może być również wykorzystywana do pobrania materiału do badań w celu uzyskania zasadniczego rozpoznania.
Wskazania do wykonania laparoskopii diagnostycznej obejmują:
- bóle brzucha;
- guzy jamy brzusznej (w celu pobrania materiału do badania histopatologicznego);
- wodobrzusze;
- choroby wątroby i śledziony;
- dolegliwości ginekologiczne;
- bóle brzucha i miednicy o trudnej do ustalenia przyczynie;
- inne (ustalane indywidualnie dla danego przypadku klinicznego).
Przebieg zabiegu
Laparoskopię wykonuje się w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym – decyzję podejmuje lekarz indywidualnie dla każdego pacjenta. W trakcie zabiegu przez niewielkie nacięcie powłok brzusznych w okoliach pępka do jamy brzusznej wpompowywany jest gaz, który oddziela od siebie poszczególne narządy i pozwala na bezpieczne operowanie narzędziami. Następnie przez kolejne małe nacięcie chirurg wprowadza tokar, czyli rurkę z metalu stanowiącą korytarz dla laparoskopu. Narzędzie to, zwane także wziernikiem, jest wyposażone w niewielką kamerę i źródło światła, dzięki czemu możliwe jest dokładne obejrzenie narządów wewnętrznych. Obraz zbierany przez laparoskop jest na bieżąco wyświetlany na ekranie w sali operacyjnej. W razie konieczności zakres zabiegu może być poszerzony – zależy to od sytuacji śródoperacyjnej.
Po zakończeniu zabiegu i postawieniu diagnozy lekarz wyciąga wprowadzone uprzednio narzędzia, wypuszcza powietrze z jamy brzusznej i zaszywa nacięcia. Po laparoskopii zwiadowczej pacjenci szybko dochodzą do siebie, rany dobrze się goją, a blizny są niewielkie i mało widoczne. W większości przypadków szpital można opuścić już następnego dnia po zabiegu, a cały okres rekonwalescencji trwa do dwóch tygodni.
